Waarom schilder / teken ik ?
Dierenliefde & Dierenkunst
“Waarom schilder / teken je dieren ? “
Deze vraag wordt mij regelmatig gesteld.
Thuis hadden we altijd huisdieren, kan me niet herinneren dat we ooit “huisdierloos” zijn geweest. Toen ik nog maar een baby was, hadden we een hondje, Pucky. Hij paste op mij en mijn zus. Een chihuahua mini hondje. Mijn vader had m wel in zijn jaszak als het koud was. "Loopt ie op batterijen Janssen? " kreeg mijn Pa wel te horen.
Zelf mocht ik zorgen voor mijn cavia’s en hamsters, heb er vele gehad. Zodra ik thuiskwam van school, ging ik als eerste naar mijn diertjes. Ze leken te luisteren als ik vertelde over school en gaven troost als ik boos of verdrietig was.
We hebben ook een kat gehad, Nina, welke helaas niet erg oud is geworden.
Verder gingen mijn ouders vaak met mijn zus en mij naar een kinderboerderij, circus, wildpark of dierentuin. Het liefst had ik een geitje in mijn armen, een aapje in mijn nek of een konijn op schoot. De vele foto’s door mijn vader genomen getuigen hiervan. (Dit zijn overigens nog steeds favoriete uitstapjes van mij )
In mijn tienertijd werd ik hulp bij ponycentrum Bonanza in Langweer. Al mijn vrije tijd spendeerde ik hier aan het verzorgen van de pony's en ging mee met huurders die een ponyrit wilden maken. Ook de dieren van kinderboerderij die er bij was, mocht ik helpen verzorgen. Een prachtige jeugd heb ik hier doorgebracht.
Toen ik met Douwe ging samenwonen in 1987 namen we al snel een hond, Toby. Deze lieverd is 15 jaar geworden. Ook een rode ex kater, Gijs kwam bij ons te wonen, beide vanuit het asiel.
Onze 2e hond Boomer was net een slagje kleiner, ook dit hondje was altijd bij mij. Hij is maar liefst 17 jaar geworden. Joris is het hondje dat ik tegenwoordig heb en gaat altijd mee op de fiets en op reis.
Ik kan mijn liefde voor dieren kwijt in de schilderijen die ik maak. Echt genieten kan ik van het schilderen van droevige ogen, kwieke oortjes, licht dat op een vacht valt. Het schilderen van een stilleven, boot of huis kan mij niet bekoren, het heeft geen ziel !
Iets levenloos schilderen vind ik saai en emotieloos, het past niet bij mij.
Ik kan me echt in de klant verplaatsen waar het dier van is overleden, omdat ik het zelf vaak genoeg heb meegemaakt en weet dat het is alsof er een deel van je mist. Het gemis is niet te beschrijven en het laat een hele grote leegte achter. Bij mij gaf het troost dat ik een schilderij van het dier had of er één ging maken als verwerking van het verlies.
De klanten die ik aantrek, zijn denk ik een beetje van hetzelfde soort. Ook zij zijn echte dierenliefhebbers en willen graag een schilderij van hun favoriete dier(en).
Door het maken van schilderijen kan ik ontspannen en kom ik tot rust. Ik vind het ook fijn dat ik hopelijk wat troost kan bieden, als ik een portret maak als aandenken aan een overleden dier.
Ik ben eens gaan tellen en van 2007 tm 2015 heb ik 393 honden en katten geschilderd en getekend. Daarnaast nog alle andere dierenschilderijen die ik heb gemaakt. Oeps ;)
Dus waarom schilder ik dieren ?
Ik denk dat het bovenstaande het u wel duidelijk heeft gemaakt.
Het is mijn passie, het zit in mijn bloed en zal er ook nooit meer uitgaan !